Al vanaf de dag dat je geboren bent lijk je het leven te willen opslurpen. Met grote ogen kijk je alert de wereld in, niets wil je missen. Als snel richt je je hoofdje op, al zou dit ‘volgens de boekjes’ nog láng niet kunnen. Het baby-zijn vind je maar niks. Wóest ben je als je weer eens door je kleine lichaampje wordt tegengehouden in je ontdekdrift.

Je loopt vlot en ook gelijk goed, oefenen met vallen en opstaan is aan jou niet besteed. Je drukt je al snel uit in mooie volzinnen en stelt vragen. Véél vragen. Lastige vragen. Je lijkt soms wel een groot kind in het lijfje van een peuter.
Maar in andere situaties ben je nog zo’n kleintje, zo gevoelig. Het intense verdriet als je per ongeluk over een slak heen gefietst bent. Intens van slag nadat je hebt gezien dat een man zijn hond sloeg met de riem. “Maar hoe kún je nou een dier pijn doen, mama? Zijn eigen hond!?”   

Je kijkt enorm uit naar school, naar groot zijn, naar woordjes leren en cijfers tellen. Groot is de teleurstelling als blijkt dat dat nog wel even gaat duren: “We moesten spélen en ik heb helemaal niks nieuws geleerd!” Het frustreert je ook hoe de briljante tekeningen die je in je hoofd hebt, nog niet uit je handjes komen. Proppen vliegen door de kamer. Op een gegeven moment ga je maar gewoon weer krassen. De frustratie is te groot om het te blijven proberen.

Thuis leer je jezelf lezen, stiekem. Op school pas je je aan. ‘Had ik maar 30 van deze kindjes in de klas’ zegt je juf opgetogen. Thuis ben je driftig en drammerig. Alles moet zoals jij het hebt bedacht. Er zit nog maar weinig rek in je. Je gaat de strijd aan over vrijwel alles en EIST je plek op. Niet zo gek, eigenlijk, als je jezelf hele dagen opzij zet op school.

School is verbaasd dat je al zo goed kunt lezen en wil graag meedenken. Een tijd lang zit je beduidend beter in je vel, de cognitieve uitdaging doet je goed. Je drift verdwijnt en je vlammetje keert terug. Als een spons neem je alle boekjes in je op en dan wil je méér. Meer snappen, meer ontdekken. Je leerhonger wordt niet meer gestild door cognitieve uitdaging alleen, je snakt naar verdieping, naar ervaren, naar voelen hoe dingen met elkaar samen hangen. Je verlangt intens naar het inbrengen van je eigen ideeën, naar hierin gezien worden, naar het aanwenden van je creativiteit. Je wilt leren, ervaren, het leven léven.