Je gevoelige kind doet het niet ‘volgens de boekjes’… is er dan tóch iets mis?
Hoe dol je ook bent op je kind, pittig is het allemaal wel. Er is teveel strijd in huis en de emotionele buien zuigen je leeg. Je merkt dat je soms op eieren loopt om een driftbui voor te zijn. Je bent moe van het laveren, van het in bochten wringen om maar zo goed mogelijk de harmonie in huis te bewaren. Waarom kan het bij jullie nou nooit eens soepel gaan? Je stuit vaak op onbegrip van anderen, over hoe je kind zich gedraagt of over hoe jij met je kind omgaat. Adviezen als ‘Je moet gewoon strenger zijn, je kind kan toch niet álles bepalen?’ of ‘Zet hem gewoon voor een time-out in de gang as ie zo driftig is.’
(De laatste keer dat je dat probeerde beukte hij bijna door de deur heen, volledig overstuur en in paniek…)
Deze methodes werken dus niet bij jouw kind. Maar wat dan wel? Soms twijfel je of je het wel goed doet… Je kind is in sommige opzichten zó anders dan andere kinderen; gevoeliger, intenser en met zoveel behoefte aan autonomie. Is er dan misschien toch iets mis?
(Dit worden trouwens héle leuke volwassenen, maar als opgroeiend kind zijn ze nogal een uitdaging voor de ouders. Oh, en voor de leidsters op het kdv… en de meesters en juffen op school…)
Ik ben Angelique van der Mast en bij praktijk Julijn begeleid ik ouders zoals jij. Ouders met de handen in het haar, die zich soms moedeloos voelen van al het gedoe. Ouders die snákken naar harmonie thuis, naar mínder driftbuien, naar dagen die soepeler verlopen. Ouders die verlangen naar rust en naar meer ontspanning. Naar meer kunnen genieten van hun kind, hun gezin.
En geloof me, dit is écht mogelijk.
Er is namelijk geen sprake van een opvoedprobleem, je doet niets verkeerd.
Je kind zal altijd gevoelig blijven, zal altijd intens zijn en de sterke wil zal hopelijk niet gebroken worden.
Maar om deze prachtige karaktereigenschappen zó uit te laten komen dat je kind lekker in zijn vel zit in plaats van om het minste of geringste uit zijn vel te springen of continu de strijd aan te gaan, is begeleiding of even meekijken vaak heel welkom.
Als erkend HG&SW-specialist leer ik je om te gaan met deze – soms tegenstrijdige, soms elkaar versterkende – karaktereigenschappen van je kind. Ik vertaal wat er in bepaalde situaties bij je kind vanbinnen gebeurt, waardoor het ‘lastige’ gedrag ‘logischer’ wordt en jij je minder overvallen zult voelen.
Je begrijpt je kind beter, je kind voelt zich fijner en de stress en de
drift- & huilbuien ‘om niets’ zullen afnemen.
Je zult meer regie gaan ervaren in voorheen lastige situaties met je kind en ik leer je hoe je de emotionele uitbarstingen kunt voorkomen. Niet door je in allerlei bochten te wringen, maar door de signalen die je kind laat zien te gaan herkennen. Het op eieren lopen wordt verleden tijd, het gevoel van grip komt terug. Maar het allerbelangrijkste is dat de verbinding tussen jullie voelbaar zal worden hersteld, waardoor er meer contact is en je weer meer liefde zult voelen. En ontvangen 😊
Wil je even sparren? Neem gerust contact met me op voor een gratis half uurtje videobellen.
We bespreken je situatie, ik geef je alvast een paar handvatten & inzichten en we kijken samen naar wat ik voor jullie gezin kan betekenen.
“Na al meerdere professionals geraadpleegd te hebben, ben jij de eerste die onze dochter écht ziet.”
vader van dochter (4)
Waarom bij mij?
Opgeleid door Janneke van Olphen, grondlegster van de combinatie (Hoog)gevoelig & Strong-Willed, ben ik een erkend HG&SW specialist. Daarnaast ben ik licentiehouder van de cursus HG&SW. Belangrijk, uiteraard, maar interessanter is mijn eigen ervaring met HG&SW; niet alleen is mijn dochter ‘er zo eentje’, zelf ben ik precies zo. Zie hiervoor ook mijn ‘Over mij’.
Ik snap je kind dus. Ik snap hoe dingen zo intens kunnen voelen, in al je vezeltjes. Ik snap hoe je overweldigd kunt raken. Ik wéét hoe die vurigheid voelt, hoe graag je kunt verlangen naar harmonie en tegelijkertijd alle grenzen wilt bevoelen. Ik ken de sterke behoefte aan autonomie, ik ben die intensiteit. Nog steeds. En de zachtheid gelukkig ook. Al mijn opgedane kennis, eigen worstelingen en positieve ervaringen combineer ik met een achtergrond in counselling, filosofie en psychologie.
Wat kun je verwachten van mijn begeleiding?
Nuchterheid, sowieso. Mildheid. En humor, want er wordt veel gelachen, ondanks de kwetsbare onderwerpen en de soms schrijnende situaties. En ik hou je intact, ik vind niets gek en ik wéét dat je je best doet. En dat je uit onmacht
soms dingen doet waar je je misschien voor schaamt. Dat je niet de ouder bent
die je voor ogen had. En dat dat je pijn doet. En verdriet.
Maar ik weet óók dat jouw onmacht voortkomt uit opgelopen spanning, uit je emmertje
dat overloopt. Wat volkomen logisch is als er zoveel stress en strijd is thuis.
Omdat je gewoon nog niet goed weet waarom je kind doet wat het doet. En hoe je
op een andere manier met je kind en al het ‘lastige’ gedrag om kunt gaan.
En dat is precíes wat ik voor je kan betekenen.
We gaan samen op zoek naar de ‘handleiding’ van je kind en tegelijkertijd kijken we
hoe je je eigen veerkracht kunt vergroten. Zodat je wél de ouder kunt zijn die je bent – als jouw emmertje niet continu overloopt.
Ja, ik wil graag weer die ouder zijn die óók in me zit!
Zowel offline als online consulten mogelijk, ook in de avonduren vanaf 20.30 uur. Je kunt binnen 2 weken terecht (januari 2025)
Een volle dag over jouw intense kind, met veel herkenning, inzichten en ontlading. Op 29 juni in Delft en wederom in Vught op 2 november.
Ochtendworkshop in Delft op zaterdag 5 oktober. Over de jongste gevoeligerds, tot een jaar of 9. Praktisch, nuchter én liefdevolle hulp bij die Oh Zo Sterke Wil.
Blogs op LinkedIn
Op LinkedIn deel ik met regelmaat verhalen over de kinderen uit mijn praktijk. in de hoop meer herkenning en begrip voor hen te creëren. Meestal schrijf ik vanuit het perspectief van het kind, af en toe vanuit het perspectief van de ouder. Om te laten zien (en je als lezer te laten ervaren) wat er vanbinnen bij het kind gebeurt.
In elk stukje meng ik de verhalen van verschillende kinderen door elkaar. Voor de privacy van de kinderen uiteraard, maar ook om te laten zien dat veel verhalen identieke elementen hebben. Jullie als ouders hebben namelijk vaak het gevoel dat je de enige bent die hiermee worstelt en ik hoor vaak dat er weinig begrip of herkenning vanuit de omgeving komt. Met deze verhalen wil ik ouders dan ook een hart onder de riem steken: je bent niet alleen. Houd moed. Met beter zicht op wat er zich vanbinnen afspeelt bij je kind kunnen de mooie kwaliteiten van je gevoelige, intense, autonome kind wél tot bloei komen. 
Een paar voorbeelden van deze verhalen vind je hieronder. (Let op, je wordt doorgestuurd naar LinkedIn) Meer verhalen? Stuur me gerust een connectieverzoek of volg me om mijn blogs in je feed te ontvangen.
Concentratieproblemen
Je bent 7 en je hebt concentratieproblemen…
In de klas lukt het je niet zo goed om ‘bij de les’ te blijven. Je bent een beetje dromerig, staart vaak uit het raam.
Toch lijk je wel van alles op te merken. Als er een pen valt, ben jij degene die hem oppakt. De juf glimlacht vriendelijk naar je, maar je ziet dat …lees verder
Alles-willen-bepalen
Je bent 4 en het liefste wil je ALLES bepalen.
Welk ontbijtbordje, welke beker, welke appel. Je ouders bewegen met je mee – pick your battles – want de hele dag strijd om zulke onbenullige dingen kost veel te veel energie. En wat maakt het ook uit als je per sé die ene appel mee wil naar …lees verder
Intensiteit
Je bent 6 en oh, wat heb je het soms moeilijk.
Je intensiteit is heerlijk aanstekelijk als je enthousiast bent. Je gulle lach en bruisende aanwezigheid zijn een genot om om je heen te hebben. Je gretigheid, je levenslust, je schitterende verwondering.
Maar alle intensiteit heeft ook een …lees verder
Leerhonger? LEEFhonger!
Al vanaf de dag dat je geboren bent lijk je het leven te willen opslurpen. Met grote ogen kijk je alert de wereld in, niets wil je missen. Al snel richt je je hoofdje op, al zou dit ‘volgens de boekjes’ nog láng niet kunnen. Het baby-zijn vind je maar niks. Wóest ben je als je weer eens door je kleine lichaampje wordt tegengehouden …lees verder
De podcast
In maart 2022 heeft Marije Hofland van het boek Een intense reis me voor haar podcast serie geïnterviewd over de rol van onderprikkeling. Je vindt de podcast hieronder. (Luister met oortjes in, want ik heb een zachte stem 
)
Reeks over thuiszitters op LinkedIn, in aanloop naar Thuiszitters in het Licht op 9 december 2024
Oudervereniging Balans heeft 2024 uitgeroepen tot het Jaar van de Thuiszitter. Op 9 december zullen zij tijdens de avond van Thuiszitters in het Licht in Utrecht het rapport Thuiszitters Tellen presenteren. Een grote groep kinderen die uitvallen uit het onderwijs wordt namelijk in de officiële cijfers van de leerplichttelling niet meegenomen, omdat zij om geoorloofde redenen thuis zijn, bijvoorbeeld omdat ze zijn ziek gemeld. Uit het recente rapport van Kinderombudsvrouw Stans Goudsmit blijkt dat het in Rotterdam alleen al om 2500 kinderen gaat die om geoorloofde redenen thuis zijn en dus niet in de officiële thuiszitterscijfers zijn meegenomen.
In aanloop naar 9 december deelde ik een korte reeks over schooluitval op LinkedIn. Over wat je als ouders kunt doen als je kind ziek thuis is van school:
Een derde deel* van de groep thuiszitters blijken hoogbegaafde kinderen te zijn die zijn uitgevallen op school. Ondanks dat dé hoogbegaafde niet bestaat, is er een grote overlap in de verhalen van de kinderen. Kinderen die reikhalzend uitkeken naar school, nieuwsgierig en leergierig. Met een grote ontdekdrift. Niet altijd op de schoolse manier, maar de leefhonger is groot. Kinderen die al snel tekenen van onderprikkeling laten zien (al herkennen we dat vaker pas achteraf) Kinderen met grote driftbuien, flinke woedeaanvallen. Van vermoeidheid, van overbelasting, van frustratie & wanhoop. Wat er vaak alleen thuis uitkomt, want op school blijken ze voorbeeldig. Of kinderen die zich niet aanpassen op school, maar juist daar ‘onhandelbaar’ gedrag laten zien. Ook hier blijkt onderprikkeling vaak een grote factor, niet herkend, niet gezien. Tegen de tijd dat er gedacht wordt aan mogelijke hoogbegaafdheid en onderprikkeling als oorzaak voor het gedrag, is er vaak al flink veel stress opgebouwd. En blijkt het onderwijsaanbod passend krijgen niet meer op tijd te komen. De langdurige stress, de overbelasting, het niet gezien zijn, eist zijn tol. Kind wordt ziek, valt uit en moet herstellen.
* Dat ‘een derde deel’ van de groep thuiszitters (uitzonderlijk) hoogbegaafd blijkt te zijn, wordt in verschillende media en rapporten genoemd. De oorsprong van dit getal ligt bij het onderzoek van Loek Zonnenberg uit 2022 waarin hij spreekt van zo’n 25% tot 40%.
Duwentrekkensjorren om je op school te krijgen. Duwentrekkensjorren om je mee naar buiten te krijgen.
Hakken in het zand, vol in de ankers. Jij. Wil. Niet.
Geen beweging in te krijgen, je ouders kunnen praten als brugman. Jij wil niet. Je wil thuis, je wil je capuchon op, je wil niets meer hoeven. Geen leuke dingen en al helemaal geen stomme dingen meer. Strijd over tandenpoetsen, strijd over aankleden, strijd over eten, strijd over schermtijd. Strijd met je ouders, met je broertje, met je vrienden. Je haalt uit en mept om je heen, letterlijk en figuurlijk. Als een kat in het nauw.
Vaak gaan we door met duwentrekkensjorren in de hoop enige beweging te krijgen. Toch duwen naar sport, toch meetrekken naar emotie-regulatie-training, toch kleding aansjorren om naar school te gaan. ‘Het leven is nu eenmaal niet altijd leuk.’ Maar als je zó heel erg niets meer wil, dan zit je emmertje nokvol en kunnen al deze dingen er niet meer bij. Er is simpelweg geen plek voor. Het emmertje moet eerst leeg. Goed leeg, niet alleen het bovenste laagje eruit geschept.
Al het heftige gedrag, de woedeaanvallen, de angsten, het dwangmatige en het geklier zijn dan uitingen van vollédig vol zitten. Van overbelasting, van te lang durende stress en je kind is wanhopig op zoek naar zich weer veilig voelen. Fysiek veilig voelen. Dan verstop je je onder je capuchon, in je zelfgemaakte tentje en in je kamer met de gordijnen dicht. Je verdooft je gevoel in je Donald Duck, in je telefoon, in de iPad.
Overbelasting – de volle emmer – ontstaat niet alleen door overprikkeling. Integendeel, het duwentrekkensjorren om een kind op school te krijgen wijst vaak op onderprikkeling. Onderprikkeling kan ontstaan door niet voldoende cognitieve uitdaging te krijgen, maar is breder dan dat. Als je te smalle kaders krijgt om in te bewegen, bijvoorbeeld, of als je creativiteit niet tot expressie kan komen. Als jouw emotionele diepgang wordt afgedaan als kleinzerig, als je verwondering wordt geplet, je verrukking verschraald en je grapjes onbegrepen blijven. Als je je niet gezien voelt in je gehele zelf, maar jezelf moet ‘amputeren’ om te passen, dan verlies je je levenslust en dooft je vlammetje. En dan zie je een kind dat eigenlijk het bijltje erbij neer heeft gegooid. Hou dat stomme leven maar, ik doe niet meer mee.
Volhouden & Doorzetten
Gisteren schreef ik over duwentrekkensjorren. Om je kind naar school te krijgen, om je kind überhaupt in beweging te krijgen. En vaak gaan we als ouders veel te lang door met duwentrekkensjorren. Omdat je kind nu eenmaal naar school moet. Omdat we volhouden en doorzetten belangrijke kernwaarden vinden. En vooral omdat we het beste met ons kind voor hebben en zo heel héél graag hopen op betere tijden, hopen dat dit slechts een fase is en dat het na de vakantie, na zijn verjaardag, volgend jaar in de nieuwe klas, of na de basisschool allemaal beter zal gaan.
De strijd om je kind naar school te krijgen en alle stress die daarmee gepaard gaat, vindt vaak ook geen weerklank in de omgeving. Het wordt gebagatelliseerd: “Tja, school kan niet altijd leuk zijn”, genormaliseerd: “Achja, de mijne heeft ook niet altijd zin, hoor”, of ouders krijgen opvoedadviezen: “Misschien moet je hem éérst laten aankleden, of gewoon in een zachte joggingbroek naar school laten gaan”. Het allervaakst krijgen ze te horen dat ze strenger moeten zijn, want hoezo wíl je kind niet naar school? Hij heeft niks te willen, school moet gewoon. Mochten er al instanties of hulpverleners in beeld zijn, kan daar ook druk (of dwang…) om vol te houden vanuit gaan.
Als onderprikkeling wél onderkend is en school hard zijn best doet om het onderwijs passend te krijgen, is het ook niet gek dat je eerst daar op wacht, hopend dat het effect heeft en je kind weer gaat willen. Ondertussen blijft de spanning thuis gierend hoog en ontstaan ook daar barstjes in de verbinding. Of fikse scheuren. En bevind je je op een glijdende schaal, want wanneer is genoeg genoeg? Nog even volhouden tot aan de vakantie? Tot de plusklas start?
Soms helpt het nog om lucht in de weken te brengen. Door je kind een dagje thuis te houden omdat je ziet dat het behoefte heeft aan bijkomen, aan knutselen aan dat bouwwerk, aan knuffelen met de hond, aan even een hele dag alleen maar met jou zijn, aan het museum, aan aanklooien in het bos. Rust én het vlammetje voeden.
Maar als het emmertje overvol zit, zijn dit slechts kleine schepjes eruit. Er is steeds een beetje lucht, maar niet voldoende om een verschil te maken. De overbelasting duurt voort, de stress bouwt op. Vakanties zijn niet lang genoeg om te herstellen. Je kind is moe, hangt, ligt. Doffe ogen, geen energie, lamlendig. Je kind kwijnt weg en langzaam dooft het vlammetje. Het niet-willen is nu een niet-meer-kunnen. Je kind is ziek, valt uit en moet herstellen.
Stoppen met duwentrekkensjorren, stoppen met volhouden en doorzetten is vaak de laatste optie, als we al het andere al hebben geprobeerd. Terwijl ouders van thuiszitters vrijwel allemaal aangeven dat ze achteraf bezien zoveel eerder hadden moeten stoppen.
Ontlading
En dan is het punt bereikt, het gaat écht niet meer. Je meldt je kind ziek en opeens heb je hem thuis. Ergens voelt het als een opluchting, het duwentrekkensjorren om hem maar naar school te krijgen ging jullie niet in de koude kleren zitten. De strijd, de spanning iedere morgen al bij het opstaan. Het hem over zijn grens heen moeten duwen, de fratsen die je moest uithalen om hem maar aangekleed te krijgen. Alle boosheid, alle tranen, alle stress.
Ook hij lijkt opgelucht adem te halen. Nu de druk eraf is, is het best fijn om even niets te hoeven. Helaas blijkt deze opluchting van korte duur. Nu er enige rust ontstaat wordt pas duidelijk hoeveel stress hij heeft ervaren. Al die maanden, al die jaren? Zijn emmertje zit overvol en wordt veelvuldig omgekieperd. Een hele hoop bagger komt eruit en dat krijg jij allemaal over je heen. Zijn woede, zijn frustratie, zijn onmacht. Zijn wanhoop, zijn hulpeloosheid. Een woest, bijna wild dier op het ene moment, een klein bang humpie op het andere. Hij heeft jouw nabijheid intens nodig en scheld je daarna verrot. Er wordt met deuren gegooid, zijn broertje krijgt een lel, het knalt aan alle kanten en er is geen ontsnappen aan.
Want hij durft niet alleen te blijven. Hij kan niet alleen blijven. En jij kan niet naar je werk. Hij heeft je nodig. Blijf veilig, laat je niet gek maken, hoe moeilijk ook. Het is allemaal deel van het proces van herstellen en hoe heftig ook, het komt er gelukkig uit. Er zit namelijk héél veel in en dat moet er nog allemaal uit. Fysiek. Uitgeschreeuwd. Uitgehuild. Doorvoeld en verwerkt. Voordat er weer ruimte kan komen voor hem, voor zichzelf zijn. De niet-aangepaste versie die veel te lang over zijn grenzen is gegaan. En die we zo ontzettend hebben gemist.
Als er een einde komt aan het geworstel om je kind naar school te krijgen, is al het heftige gedrag helaas nog niet voorbij. De fiks opgebouwde stress komt eruit en zorgt voor veel spanning in huis.
Weten dat al deze ontlading logisch en nodig is, geeft jou als ouder ruimte om ‘het deksel eraf te houden’. Het maakt dat je minder schrikt van de heftigheid en het beter kunt plaatsen en opvangen. Het is ook nogal wat, als je zó lang met zo’n volle emmer hebt rondgelopen. Met het wegvallen van het moeten volhouden van school, komt er ruimte om al die ingehouden opgekropte gevoelens te voelen. En dat is behoorlijk overweldigend. Juist dan heb je je ouders nodig om je op te vangen. En tegelijkertijd is alles teveel voor je. Dan knal je ‘om niets’ uit de pan, om daarna weer op schoot te kruipen: ‘Vind je mij nog lief?’
Met tijd zul je merken dat de heftigheid afzwakt, dat de onrust in je kind kalmeert en dat je kind zich veiliger gaat voelen. Je kunt het proces niet versnellen, het vereist veeeeel geduld. Wel kun je proberen om een fijne herstelsfeer te creëren waarin je kind tot rust kan komen en de geborgenheid te voelen die het zo hard nodig heeft.
Creëer een herstelsfeer
Als je kind uitvalt van school staat je wereld op zijn kop. Er moet vanalles geregeld worden, je kunt niet meer ‘gewoon’ naar je werk, want je hebt opeens een kind thuis. Je hebt geen idee hoe lang het gaat duren, wat er allemaal op je af komt. Hoe het nu verder moet en of het ooit nog goed komt.
Met veel meer ballen in de lucht en op verminderde energie – want er was al veel strijd & spanning en gedoe & zorgen – sta je in standje overleven. De heftige buien van je kind – de ontlading van alle stress – kunnen er eigenlijk niet bij. Ook jouw emmertje zit ramvol en op je tandvlees probeer je te voldoen aan alle eisen van de omgeving. Met een beetje pech ademen instanties je in de nek en staat je gezin aan alle kanten onder druk. Het is dan niet gek dat je heldhaftig ten strijde trekt en met het laatste beetje energie vanuit je tenen alles probeert te managen.
Maar:
Als je als kínd uitvalt van school staat je wereld op zijn kop. Tegelijkertijd ben je zo moe van al het volhouden, al het moeten, alle bemoeienis, dat je eigenlijk alleen maar wil liggen en met rust gelaten wil worden. Kan alles even stoppen alsjeblieft. Probeer dan maar eens tot rust te komen als je vader of moeder met verwilderde blik alle-ballen-in-de-lucht-houdend langs komt rennen. Omdat je zó moe bent, haal je uit. Grote mond, lelijke woorden en de ontreddering is compleet.Wat er nodig is om te kunnen herstellen, om te kunnen helen, is het gevoel van verbinding en geborgenheid. Voor je kind, maar zeker ook voor jou. De tijd vóór schooluitval was intensief en heeft je al flink uitgehold. Door toe te geven aan alle vermoeidheid, door óók die pas op de plaats te maken, door te vertragen, kun je mee in de beweging naar binnen. En kun je elkaar daar weer vinden.
Laat je blaadjes vallen, verwelkom de verstilling van de winter en heb vertrouwen dat straks, op zijn tijd, de lente weer aanbreekt en je kind zal gaan opbloeien. Geduld, luisteren en vertrouwen lukt beter als je mee-vertraagt en mee-heelt, als je uithuilt en verwerkt. Makkelijk? Verre van. Je hebt een flink ziek kind thuis. Een kind dat het heel zwaar heeft. Laat je steunen, vraag om hulp. Al is het maar met bakjes eten voor in de vriezer, een lief kaartje in de bus en een hulplijn om af en toe even te mogen gillen.
Je kind is nu een tijdje uitgevallen van school en ondanks dat het enorm intensief is om je kind 24/7 thuis te hebben, voel je enige berusting. Dit is wat er nodig is, nu, thuis zijn om te herstellen. Het lijkt nog steeds of er niets gebeurt – er lukt nog weinig – maar toch zie je kleine signalen van herstel. De grootste heftigheid is eraf en op momenten waar je je eerder schrap zette voor een ontploffing, blijft deze steeds vaker uit. De sfeer thuis is weer prettiger, zachter.
Je hebt een lekker warm nieuw dekbed gekocht voor haar, omdat ze het steeds zo koud had. De duizeligheid en misselijkheid van de eerste weken is weggezakt en ze lijkt weer wat smakelijker te eten. Waar het in het begin ook niet lukte om te lezen, vind je haar steeds vaker opgekruld op de bank met een boek. Opeens komen de tekenspullen op tafel en als je langs loopt hoor je zachtjes geneurie. Tranen in je ogen, want wat heb je dát lang niet meer gehoord.
Houd moed en weet dat herstel grillig is. Heel lang lijkt er niets te gebeuren, maar vanbinnen wordt er hard gewerkt. Het helpt om te weten dat je het proces kunt ondersteunen, door het bieden van geborgenheid, veiligheid en vertrouwen. Vaak vallen we terug in subtiel duwentrekkensjorren, omdat we zó graag willen dat ons kind zich beter voelt. Dus proberen we hem toch mee naar buiten te krijgen, ‘want dat is goed voor je’. En om het nog wat ingewikkelder te maken is het soms nodig om ze over een klein drempeltje heen te helpen. Waar doe je goed aan en wanneer?
(Met de disclaimer dat je het nooit 100% goed zult doen en dus ook dat moet loslaten. Pittig. Maar bij een ouder die ENORM zijn best aan het doen is, kun je niet rustig herstellen, dan ligt er ook op herstellen druk…)
Als er een klein beetje energie ontstaat en je kind weer iets wil, volg de vlam. Koester het vlammetje, doof het niet per ongeluk door er met veel enthousiasme bovenop te springen. Maar doof het ook niet vanuit angst of zorgen maken, wees niet té voorzichtig. Als je kind ergens naar uitkeek, maar op het moment suprême niet meer durft, maak de stapjes kleiner. Wat lukt er wél. Je snapt dat dit alleen kans van slagen heeft als kind zélf graag iets wil, als er een vlammetje voor is. Anders ben je toch weer aan het duwentrekkensjorren.
Die vlam voel je in je lijf en wij kunnen het aan ons kind zien. Ze staan net even wat rechterop, er is weer een sprankel in de oogjes en hun energie voelt steviger en lichter. In plaats van zwaar en lobbig, zoals in die eerste periode of wanneer ze iets níet willen. Hoofd naar beneden, frons tussen de ogen, als een rots die je van zijn plek probeert te slepen. Vrij helder, eigenlijk.
Dus volg de vlam en koester hem. Dit is waar je het herstel kunt zien ontstaan, waar de wil weer aangewakkerd wordt en levenslust hervonden wordt. Houd moed, voel de liefde, maak plezier. En laat je tranen lekker gaan als er weer wordt gezongen of gegiecheld. Hartverscheurend hoe hun vlammetje zo heeft kunnen verdwijnen.