Voel je je OVERBELAST door het combineren van thuisonderwijs en thuiswerken?
Voel wat je nodig hebt en schrap niet per ongeluk de prikkels die je VOEDEN…
Nu je draaglast zoveel groter is en je dag een aaneengeregen spitsuur lijkt waarbij je continu ‘aan’ staat, is het een logische reactie om een tandje bij te zetten en te schrappen in prikkels. Maar vaak schrap je dan per ongeluk de prikkels die je energie geven, die je doen voelen dat je leeft. En zit je nog sneller aan je taks. Over onderprikkeling en dus ruimte maken voor dat wat je voedt, de dingen die je nodig hebt, schreef ik onderstaand artikel. Omdat dit je in tijden van fikse overbelasting net ietsje meer op de been kan houden.
“Ik wil een ANDERE MOEDER!!! Eentje die WEL een juf kan zijn!”
Nu weet ik best het een en ander van oplopende spanning en overprikkeling en toch loop ik na slechts drie dagen thuisonderwijs alweer rond met een voortdurend overstromend emmertje. Mijn maag krimpt samen bij iedere zucht, kreun en steun die mijn dochter geeft en mijn tranen zitten hoog. Uit pure frustratie gooit mijn dochter haar potloden en gum door de keuken (gelukkig niet de laptop…) en roept dat ze een andere moeder wil. Eentje die wél een juf kan zijn. En dat is de druppel… We barsten allebei in tranen uit en dan kruipt ze snikkend bij me op schoot. Gelukkig. En vinden we elkaar weer terug in deze stomme stomme tijd.
[Dit was ’s ochtends om half tien… Uiteraard stroomden de emmertjes die dag nog meerdere malen over en ik besloot dat het nodig was om hulptroepen in te schakelen. Lekker een nachtje naar opa en oma voor een berg extra liefde en aandacht en met een ochtendje oma-als-juf. Kan ik even bijkomen, mezelf weer bij elkaar rapen en een plan bedenken voor de komende twee weken. Dat deze lockdown waarschijnlijk langer gaat duren, wil ik nog maar even niet aan denken.]
Overbelasting
Dat er sprake is van overbelasting in deze tijden is duidelijk. Niet alleen moet je nu je werk zien te doen zonder de rust en concentratie die je normaal hebt. Werken in een kantoortuin is peanuts in vergelijking met werken met kinderen om je heen. Daarnaast heb je er een taak bij – je kinderen begeleiden bij schooltaken – en beschik je vast niet over de didactische skills van de juf of de peerpressure van de rest van de klas. En dan nog het uitvogelen van het thuiswerk – wat is een eendregel? En waar zijn de staartdelingen gebleven? Vrijwel onmogelijk om hier zonder kleerscheuren doorheen te komen, overprikkeling ligt op de loer.
De meest logische reactie is dan ook om een tandje bij te zetten en tegelijkertijd prikkels te gaan schrappen, maar neem heel even de tijd om te bekijken wat je precies schrapt. Als je draaglast groter is – en met het thuiswerken combineren met thuisonderwijs is je draaglast véél groter – is het belangrijk je draagkracht niet te verkleinen. Maar dat is wel wat we in tijden als deze, tijden van flinke overbelasting, vaak doen. We schrappen per ongeluk ook de prikkels die ons voeden, die ons energie geven. Als het spitsuur is – en dat is het nu bijna de hele dag – is het lastig om te voelen wat je nodig hebt. Waardoor je op de automatische piloot doordendert, want er is veel te veel te doen en alles wat je afkrijgt is meegenomen, dat kan dan weer van je veel te lange to-do-lijst af.
Draagkracht en onderprikkeling
Hoe kun je je draagkracht vergroten in tijden van overbelasting? Naast voldoen aan de basisbehoeften als voldoende slaap, gezond eten, beweging en naar buiten, helpt het om prioriteit te geven aan díe dingen die je voeden. Waar je energie van krijgt. Die je het gevoel geven dat je leeft. In andere woorden, door ónderprikkeling te voorkomen. En dat is in deze coronatijd al lastig genoeg. Mensen die zielsgelukkig worden van een festival, voelen hun energie weglopen. Hard de muziek aanzetten en wild in je woonkamer dansen is gewoon niet hetzelfde. Impro-theater (mijn voedende prikkel) via Zoom geeft niet diezelfde energiestoot als wanneer je samen staat te spelen. En op zondag een boswandeling maken in een file van gezinnen is net iets minder opladend dan wanneer je door stil bos struint. En een bokslesje op de sportschool zit er ook al even niet meer in.
Het is dus zoeken naar de juiste voedende prikkels, maar het kan je net dat stootje energie geven dat je nodig hebt om deze tijd door te komen. Kun je tijd vrijmaken voor die leukste taken van je werk, die waar je energie van krijgt? En op de minder interessante taken beknibbelen? Moet je per sé aan alle ‘calls’ en ‘meets’ gehoor geven? En wat lukt en werkt er qua thuisonderwijs? Wat heb jij nodig? Waar snák jij naar, náást rust? Want rust is er nu uiteraard te weinig, maar rust geeft niet per sé energie bij onderprikkeling…
En mijn dochter? Die is weer lekker thuis en opgeladen door het nachtje opa & oma. En we weten weer wat we nodig hebben. Andere kinderen – want alleen met je moeder is kneitersaai. Dus vandaag komt er gezellig een vriendinnetje hier werken en spelen. En ik weet weer wat ik nodig heb om te kunnen werken. Niet tussen de sommen en spellingsoefeningen hier en daar wat kwartiertjes bij elkaar te schrapen. Ik hou van ergens induiken en heb daar de tijd voor nodig. Het voedt mij. Naast dat ik er mijn brood mee verdien. Door de tijd belangrijk te maken, weet ik dat ik aan mijn voeding toekom. En lukt het me om er te zijn als dochter zich door haar schoolwerk zucht. Mijn emmertje stroomt niet meer continu over, ik kan het aan. En vanavond plof ik op de bank met wat impro-filmpjes van youtube. Het is niet hetzelfde als zelf spelen, maar even goed lachen geeft ook goeie energie. En geeft weer wat lucht in m’n emmertje.
Kijk dus goed naar de prikkels die je voeden, daar wil je jezelf niet op beknotten. En onderprikkeling ligt in deze tijd, nu weer met een harde lockdown sowieso al op de loer. Wat geeft jou het gevoel dat je leeft? Waar krijg jij energie van? En hoe kun jij, al is het maar een klein beetje, aan deze behoefte voldoen?