Soms zijn er van die tijden waarin het thuis allemaal niet loopt. Er is veel te vaak strijd en gemopper en de ‘slechte’ dagen rijgen zich aaneen. Aan het einde van de dag ben je gesloopt, of, eigenlijk, al eerder. Van die dagen dat de moed je al in de schoenen zakt voordat je überhaupt bent op gestaan. Daar gáán we weer.
Het is dan helemaal niet gek dat je even niet meer weet wat er ook alweer zo leuk was aan het gezinsleven. Het is niet gek dat je het even niet meer voelt.
Mijn dochter, destijds 4 jaar, verwoordde het prachtig – en uiterst pijnlijk – na weer een ochtend vol weerstand, gedoe, strijd en boos gestamp:
“Mama”, zei ze enigszins dwingend,
“Ik voel geen liefde meer in mijn hart voor jou.
En ook niet voor de poezen,
EN DAT KOMT DOOR JOU!”
Au…
En ze had gelijk, we voelden het niet meer. Tuurlijk was de liefde er nog wel, maar we konden het niet meer heel makkelijk voelen stromen.
Gelukkig had ze ook een oplossing. We moesten gewoon ons hart opladen, want hij was een beetje leeg. Ze legde haar handje op haar hart, ik moest de mijne op mijn hart leggen en met haar oogjes keek ze me vol liefde aan. “En dan kijken we in elkaars ogen en dan zeggen we lieve dingen tegen elkaar en dan kunnen we zo opladen. Oh, mama, waarom moet je huilen?”
Als je merkt dat je in zo’n negatieve spiraal bent terecht gekomen, moet je iets meer moeite doen om de liefde nog te voelen. Maak er bewust tijd voor, het komt even niet vanzelf.
♥ Laad je hart op door terug te denken aan een fijn moment met je kind. Zet al je zintuigen in om het moment terug te halen en voel, voel de liefde.
♥ Laad je hart op door ’s avonds wat langer bij je slapende kind te kijken – niets zo schattig als een slapend kind. Snuffel maar even aan die heerlijke wangetjes.
Of probeer het goeie idee van mijn dochter eens uit. Lekker laten stromen die tranen, geeft helemaal niks.
