In onderstaand filmpje neem ik je mee naar een typische ochtend in sinterklaastijd waarbij je kind ‘om iets onbenulligs’ in een driftbui schiet. We zoomen in op wat er dan gebeurt bij jou en wat er eigenlijk bij je kind gebeurt. Het blijkt dan dat het lijkt alsof hij om iets kleins volledig uit zijn plaat gaat, maar wat je ziet is alleen de druppel. De druppel die de emmer doet overlopen. Dat heeft een aantal implicaties:

1. het gaat bijna nooit om waar het om lijkt te gaan, in dit voorbeeld een boterham met appelstroop in kleine stukjes.
2. je hoeft dus niet op eieren te lopen om de boterham in stukjes precíes zo te snijden als je kind wil. Ieder ander iets had namelijk ook de druppel kunnen zijn. En die druppel kun je eigenlijk niet vóór zijn als je kind vol spanning zit.
3. Het is niet de handigste manier (want enorm intensief voor jou en voor je kind) om via een driftbui je emmer te legen of, in andere woorden, om via een driftbui je spanning eruit te gooien. Maar het is wel een hele efficiënte manier. Alle woede, frustratie, spanning, angst, alle gevoelens komen er in één keer met veel kracht uit. Daarna ben je moe, maar je bent de opgebouwde spanning kwijt.
4. als de driftbui er dan tóch is – je kon het niet vóór zijn – dan kun je je kind maar beter laten uitrazen. Laat verwachtingen, opvoed ideeën, tijdsdruk los en laat hem uitrazen, op een veilige manier. Op een gegeven moment zul je merken dat de woede afvlakt en dat je kind weer contact kan maken. Waarschijnlijk heeft hij dan enorme behoefte aan jouw veilige armen en liefdevolle stem. Want een driftbui is overweldigend en in zekere zin ook angstaanjagend. Er gaat vééél energie door je lijfje, das best eng.