D
at ik gevoelig ben, weet ik nu al zo’n 47 jaar. Al was dit voor de buitenwereld destijds minder duidelijk.
Zij zagen vooral mijn pittigheid, mijn intensiteit en mijn aangeleerde grote mond. De echte gevoelens droeg ik zelf en resulteerden in angst. Maar in plaats van toe te geven aan die gevoelens, ging ik er dwars doorheen. Op de bonnefooi naar Griekenland, als 18-jarige, om daar zomer na zomer op een van de eilanden te gaan werken. Vrijheid had ik nodig en ik wilde het leven léven. Uit een vliegtuig springen, bungeejumpen, de grenzen opzoeken en enorm genieten van het gevoel dat je lééft. Voor mij geen huisje boompje beestje; VOÉLEN wilde ik, in alle intensiteit.
Lekker intens
Op mijn 23e, al backpackend door Australië, besloot ik daar te willen studeren. De tweejarige opleiding Holistic Counselling – eigenlijk alleen gekozen voor het felbegeerde studentenvisum- bleek achteraf een schot in de roos en mijn honger naar méér werd aangewakkerd. Nadat ik Melbourne uiteindelijk toch moest verlaten volgde het University College in Maastricht, waar er een wereld voor me open ging.
Had ik tot nu toe het leven geproefd, in filosofie, psychologie en sociologie bleek nóg een fantastische wereld te ontdekken. En ik was niet langer de enige intense. Als een spons genoot ik van alle hoofdelijkheid; de diepgaande discussies, de scherpe analyses. Tuurlijk merkte ik wel dat ik behoorlijk ‘vol’ begon te raken, maar het was ook wel héél erg lekker, de inspiratie, de intensiteit, het gevoel dat je LEEFT.
De rem, regie & improvisatie
Na de eerste burnout werd me duidelijk dat op zó’n manier voelen-dat-je-leeft niet echt werkte…
Het duurde lang voordat de rust terugkeerde in mijn lichaam, na jaren alleen maar plankgas geleefd te hebben. Ik begon me te verdiepen in hoogsensitiviteit en herkende de intensiteit van het ervaren, van alles horen en zien, van gevoelens van onrecht die zó diep binnen kwamen dat ik er wel iets mee móest. Van het intense genieten van mooie muziek, de geur van de herfst, van liefde, van schitterende wolkenluchten, die bijna kinderlijke verwondering.
Maar ik herkende me totaal niet in het stereotiepe beeld van de zachtaardige introverte, beetje stille hooggevoelige persoon. Integendeel… ik hoorde al mijn hele leven dat ik heftig was en intens. Als ik in mijn element was, noemden mensen het ‘krachtig’, maar vaak hoorde ik ook de woorden lastig en té. Té aanwezig, té eigengereid, té intens, té autonoom.
Ik ontdekte de rem in mijn leven en genoot van de kleinere dingen. Voelen was nog steeds intens, maar met meer regie raakte ik niet continu overweldigd. De angstgevoelens namen af en het werd me duidelijk dat ze gerelateerd waren aan overprikkeling. Hetzelfde met diepe zwarte gevoelens; in plaats van ervan te schrikken, kon ik ze nu herkennen als signaal dat ik over mijn grenzen ging. Terug naar de basis, meer rust, meer tijd voor mezelf, de buitenwereld moest maar eventjes wachten.
In die tijd pakte ik ook improvisatietheater op. Iedere maandagavond te mogen spelen en al mijn gekke associaties er te mogen laten zijn was heerlijk, een uitlaatklep en bracht VEEL energie. Dat ik de middag ervoor en de dag erna veel moest slapen, nam ik maar voor lief. Ik LEEFDE weer in plaats van alleen te bestaan.
Kind in m'n uppie
Met meer regie kwam er ook meer ruimte voor grote keuzes, mijn kinderwens werd sterker. Zal ik het gewoon alleen gaan doen? Over autonoom gesproken… Een bevriende donor bleek een godsgeschenk en in 2012 werd mijn dochter geboren. Eén en al gevoel en mán wat een wilskracht. Zo’n klein hoopje mens dat vanuit alle vezeltjes in haar lichaampje wéét wat ze wil. En ook heel erg wat ze níet wilde…
Het leven als baby vond ze maar niets, ze wilde zelf bepalen en nu werd haar van alles aangedaan. Een luier aan was een worsteling, kleding lukte amper en als we dan eindelijk een keertje een soort van aangekleed buiten stonden, waren we te uitgeput om nog ergens van te genieten. Het was een slopende tijd. Het gebrek aan rust, het continu alert zijn in de hoop driftbuien voor te zijn en de dagelijkse strijd om basisdingen maakte dat ik lange tijd slechts aan het overleven was. Kopje onder, even boven water, weer kopje onder. De regie was kwijt, en de energie die ik voorheen uit mijn baan als studieadviseur op de universiteit haalde raakte op. Ik was wederom opgebrand.
Op zoek naar handvatten om meer regie te ervaren in de relatie met mijn dochter ontdekte ik Janneke van Olphen en haar inzichten in de combinatie hooggevoelig & strong willed. Niet alleen begreep ik mijn dochter nu beter, maar ook het laatste puzzelstukje van mezelf.
Ja, ik heb rust nodig om alle intensiteit te kunnen verwerken. Maar ik heb óók de juiste prikkels nodig om mijn levenslust te kunnen voeden. Om het vlammetje aan te wakkeren. Om inspiratie te voelen en mijn energie op te laden.
Waar ik me tot voor kort schuldig had gevoeld dat ik het opvoeden van mijn dochter behoorlijk uitputtend vond, voelde ik nu de ruimte om toe te geven aan wat ik nodig had om de moeder te kunnen zijn die in me zat. Ergens… Dat was niet die modelmoeder uit de boekjes met de zelfgebakken koekjes, maar wel een best toffe moeder. Want ik durfde eindelijk meer mezelf te zijn door ook tegemoet te komen aan mijn eigen behoeftes. Met het verdwijnen van de uitputting door alle overprikkeling kwamen gelukkig de zachtheid, mildheid én levenslust weer terug.
Hooggevoelig & Sterke wil (HG&SW): intens, gevoelig, autonoom
Dochter was ondertussen alweer een kleutertje en school deed haar goed. Tuurlijk, het leek alsof ze niet veel zei, maar als je luisterde en de tijd nam, nam ze je in vertrouwen. We deden het goed samen en de harmonie keerde terug. En ook al waren er nog steeds hele pittige momenten, ik begreep haar steeds meer en beter en snapte waar de driftbuien en de tranen vandaan kwamen. Ik zag haar intensiteit en voelde haar behoeftes steeds beter aan. En met het ouder worden kon ze ook zelf haar behoeftes steeds beter aangeven.
Wat soms tot aandoenlijke situaties leidde; een kleutertje dat met klein stemmetje aan de juf uitlegt dat ze even alléén in de tuin gaat spelen, omdat ze rust wil. En een juf die me vertelt dat dochter later sowieso zzp-er wordt, “die gaat het niet redden onder een baas, want ze weet zó goed wat ze wel en niet wil.” Haar frustratie en gevoelde onmacht uit haar babytijd heeft zich nu omgezet in een stevige kracht. Ze staat voor wie ze is en als er aan haar behoeftes wordt voldaan (rust, verbinding, maar zeker ook haar vlammetje) en als ze wordt gezien én serieus genomen, floreert ze.
Praktijk Julijn: voor ouders van gevoelige, intense kinderen met een sterke wil
Voor mezelf bleek dit het laatste zetje dat ik nodig had om mijn eigen praktijk te starten. Om al mijn kennis en opgedane ervaringen van de afgelopen jaren in te zetten om deze kinderen gezien te laten worden, zodat ze kunnen gaan floreren. Door hun ouders te begeleiden in het herstellen van de verbinding, door ouders te laten voorleven hoe je je eigen behoeftes serieus neemt. Mijn inlevingsvermogen en theatrale inborst komen goed van pas bij het laten ervaren wat er speelt bij je kind. Hoe het voelt om intens te voelen, diep te verwerken en dingen vanuit ál je vezeltjes te willen.
Met warmte en humor, want er wordt veel gelachen ondanks de kwetsbare onderwerpen en de soms schrijnende situaties. En ik ben nuchter, ik vind niet zo heel veel gek, en je mag hartstochtelijk toegeven dat je er soms geen zak meer aan vindt. Geeft niks.
Ik help je je vertrouwen terug te vinden en weer vol goede moed naar buiten te stappen, om vanuit ontspanning en plezier te genieten van de mooie kwaliteiten van je toffe, intense kind.
Wil je even sparren om te zien of ik iets voor jullie gezin kan betekenen? Neem gerust contact met me op voor een gratis half uurtje videobellen.
We bespreken je situatie, ik geef je alvast een paar handvatten & inzichten en je zult al snel een verschil kunnen merken. Hoe heerlijk zou het zijn als je niet langer zo hoeft te worstelen? Je kunt over het algemeen al binnen twee weken terecht.